Soms kom je via via een waardig mens en collega tegen die je erg graag had willen ontmoeten en zijn visie en advies persoonlijk had willen horen. Zo’n collega is huisarts Patrick Albert (64) uit het Limburgse dorp Beesel, welke helaas op 16 september vorig jaar aan nierkanker overleed in het bijzijn van zijn vrouw Monique en dochters Loes en Sophie.
Gelukkig hebben zijn vrouw en dochters zijn woorden kunnen uit dragen in deze tijd van hoge nood binnen de gezondheidszorg van Nederland. Om hem te eren en zijn stem voort te dragen en als steun voor zijn gezin, plaatsen we zijn brief onveranderd op onze site.
Zijn woorden omvatten alles waar verzorgdezorg voor staat:
Zijn stem mag en zal niet verloren gaan:
” Koester deze zorg, bescherm ze tegen de managers die enkel en alleen op 'efficiency' sturen. Zorg is geen productieproces ”.
Niks van de visie van Patrick hoeven wij aan te passen, hij beschrijft precies waar het om gaat als je werkt binnen de zorg in Nederland en geen enkele manager, politicus of zorgverzekeraar zal dit begrijpen. Alleen onze patiënten en zorgmedewerkers voelen zijn woorden en begrijpen zijn visie.
De Engelen van de Zorg; door huisarts Patrick Albert:
Ik heb nierkanker. Mijn rechternier is in 2018 verwijderd en in juni 2020 bleken er meerdere kleine uitzaaiingen in mijn longen te zitten. Ik was huisarts "oppe Ruiver" en heb vele malen een palliatieve patiënt mogen begeleiden, samen met het "dreamteam" van verpleegkundigen, verzorgenden en een zelfstandige ergotherapeut. We konden elkaar snel bereiken en noodzakelijke hulp inzetten. Er was duidelijke regie en rust rond de patiënt. Rust om afscheid te nemen.
Vanaf juni 2020 heb ik meerdere behandelingen gehad met wisselend succes. In mei 2022 ben ik gestart met immunotherapie. Desondanks ging ik me steeds slechter voelen. Twee augustus kreeg ik te horen dat de immunotherapie niets gedaan had en dat er nieuwe uitzaaiingen in mijn wervels, heup, lever en longen zaten. Ik was uitbehandeld. Achttien augustus kreeg ik opeens heftige pijnscheuten in mijn nek en bleek mijn tweede halswervel grotendeels weggevreten te zijn door tumorweefsel. In het ziekenhuis hebben ze mij een halsbrace gegeven waardoor ik weer naar huis kon.
Daar zit je dan. Je gaat dood. Je bent bang voor de pijn en om te stikken. Het grijpt je naar de keel en je gaat met je vrouw en kinderen door alle fases die in boeken beschreven zijn. Inmiddels komt er ook rust en berusting, en vooral een gevoel van dankbaarheid. De afgelopen weken heb ik zoveel zorg en liefde ervaren, dat ik het bijna niet bevatten kan. En daar wil ik het over hebben.
Over de ambulance-verpleegkundige die mij gerust stelt en pijnverstilling toedient voor de hevige pijn in mijn nek.
De eerste hulpverpleegkundige die mij behoedzaam klaar legt voor de CT-scan. Over de verpleegkundige die me wast, omdat ik door het laxeermiddel naast al die morfine spuitpoep krijg. Ongelofelijk hoe fijn het is om met een washandje gewassen te worden en je weer fris te voelen.
De ergotherapeut die samen met haar "dreamteam" ervoor zorgt dat alles er is wanneer ik naar huis mag: hoog/laagbed, po-stoel, urinaal enz. Geen gedoe met transferverpleegkundige, het is er gewoon.
En over de verbandmeester in het ziekenhuis die samen met de verpleegkundige en ergotherapeut ons uitlegt hoe je de halsbrace afneemt en vervangt door een schone. Nu kan ik voorzichtig geschoren worden. Als na drie weken de halsbrace niet meer goed aansluit wordt hij vervangen door een kraag. De verbandmeester komt na haar werk bij ons thuis om te helpen met de kraag voorzichtig afdoen en mijn hals te wassen.
Al deze liefdevolle zorg maakt dat ik me veilig en geborgen voel. Het is allemaal leuk en aardig wat wij dokters doen, maar zij doen het echte werk, zij helpen je door de onderzoeken en behandelingen heen. Koester deze zorg, bescherm ze tegen de managers die enkel en alleen op 'efficiency' sturen. Zorg is geen productieproces.
Wij, Patrick's vrouw en kinderen, delen zijn dankbaarheid voor de zorg in zijn laatste weken. Hun aanwezigheid heeft ons niet alleen in die moeilijke periode maar ook in de verwerkingstijd hierna enorm geholpen. Zij verdienen meer dan alleen een vermelding op het bidprentje.
Wij, Sander en Aernout, danken collega huisarts Patrick Albert hartelijk voor zijn wijze woorden en dragen zijn visie verder uit. Jammer dat we elkaar niet hebben getroffen voor je overlijden, jij bent de huisarts met het ware zorghart en een voorbeeld voor velen, dank voor je prachtige brief.
Tevens bedanken wij echtgenote Monique en dochters Loes en Sophie, dat zij de brief van Patrick hebben laten publiceren. Tevens dank aan Elise Spetter en RTL nieuws, dat zij de woorden van Patrick als stem hebben uitgebracht.
